Día de los Autores y Autoras Europeos

El día 27 de Marzo se conmemora el Día de los Autores y Autoras Europeos. 

En el IES Bellaguarda lo hemos celebrado leyendo un fragmento de varios autores y autoras europeos/se.  

En primer lugar los y las alumnas de Bachillerato Humanístico han leído textos en latín y griego.  Después, los y las Júniors han leído fragmentos en inglés, castellano, valenciano, francés e incluso, en italiano. Hemos leído en todos los idiomas que estudiamos en el instituto más el italiano que ha sentado leído por una junior italiana. 

Ha sido un acto muy interesante puesto que hemos aprendido un poco más sobre la literatura de nuestro continente. 

El acto ha sido presentado y conducido por nuestra profesora Sénior Gadea Reis, quien habla 12  idiomas, y quién es una fuente de inspiración para nosotros en este sentido: la importancia de saber idiomas para poder entendernos mejor entre europeos. 

A continuación, muestramos los textos y autores y autoras que hemos leído: 

Latín: «Metamorfosis» de Ovidio, descripción del Fénix y «De amore» de Sulpicia. 

Griego Clásico: «Epigrama del delfín” de Anite de Tegea 

Griego Moderno: «Itaca» de Cavafis 

Italiano: «El amica geniale» de Elena Ferrante 

Francés «La nuit» de Silvie Fabré 

Anglès: » ‘Tis a Memoir» de Frank McCourt 

Castellano: «La voz dormida» de Dulce Chacón 

Valenciano: «Materia de Bretaña» de Carmelina Sánchez Cutillas. 

OVIDIO: “Metamorfosis” Descripción del Ave Fénix 

‘Haec tamen ex aliis generes primordia ducunt, una este, quae repared seque ipsa reseminet, alas: Assyrii phoenica vocant; non fruge neque herbis, sed turis lacrimis te mojo vivit amomi. 

haec ubi quinque suae conplevit saecula vitae, ilicet in ramis tremulaeque cacumine palmae unguibus te puro nidum sibi construit oro, 

quo simul ac casias te nardi lenis aristas quassaque cum fulva substravit cinnama murra, 

se super inponit finitque in odoribus aevum. inde ferunt, totidem quién vivere debeat annos, corpore de patrio parvum phoenica renasci; 

SULPICIA, Poema a3.18 

Ne tense sim, mea lux, aeque iam feruida cura 

ac videor paucos ante fuisse días, 

cuius me fatear paenituisse magis, 

hesterna quam te solum quod nocte reliqui, 

ardorem cupiens dissumulare meum. 

ANITE DE TEGEA, “Epigrama del delfín” 

οὐκέτι δὴ πλωτοῖσιν ἀγαλλόμενος πελάγεσσιν αὐχέν᾽ ἀναρρίψω βυσσόθεν ὀρνύμενος, οὐδὲ περὶ σκαλάμοισι νεὼς περικαλλέα χείλη ποιφύσσω, τἀμᾷ τερπόμενος προτομᾷ: ἀλλά με πορφυρέα πόντου νοτὶς ὦς᾽ ἐπὶ χέρσον, κεῖμαι δὲ ῥαδινὰν τάνδε παρ᾽ ἠιόνα. 

CONSTANTIN CAVAFIS, “Itaca” 

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, 

να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, 

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. 

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, 

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, 

τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, 

αν μεν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή 

συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. 

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, 

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, 

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, 

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. 

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος. 

Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι 

που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά 

θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους, 

να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά, 

και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις, 

σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους, 

και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, 

όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά, 

σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας, 

να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους. 

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. 

Το φθάσιμον εκεί ειν’ ο προορισμός σου. 

Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου. 

Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει 

και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί, 

πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο, 

μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη. 

Η Ιθάκη σ’έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι. 

Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. 

Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια. 

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε. 

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, 

ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν. 

SILVIE FABRÉ “La nuit” 

La nuit vient, en réserve garde tu corps, tu âme assoiffée, descelle le silence prend el été à la cime. Rompue de noir, hablo la source. 

La lune fléchit sueldos sus eaux – llevo ouverte de clarté des oiseaux tracent une courbe sanos déchirure. 

ELENA FERRANTE “La amica geniale” 

Lila comparve nella mia vita in delgada elementare e mí impressionò subito perché era molto cattiva. Eravamo tutte un po ’cattive, in quella clase, mi solo quando la maestra Oliviero non poteva vederci. Lei invece era cattiva siempre. Una vuelta ridusse a pezzetti la carta assorbente, delgada infilò y frammenti a uno a uno nel buco dell’inchiostro, poi cominciò a pescarli col pennino e a lanciarceli addosso. Io fui colpita due cerco nei capelli e una vuelta sul colletto bianco. La maestra strillò come sapeva fare lei, cono una voce ad ago, lunga e puntuta, che ci terrorizzava, e le ordinò di andare subito in castigo dietro la lavagna. Lila non obbedì e non parve nemmeno spaventarsi, anzi continuò a lanciare in giro pezzi di carta bagnati nell’inchiostro. La maestra Oliviero, allora, una donna pesante che ci sembraba molto vecchia anche se doveva essere appena sopra y cuarenta, venne giù guadaña cattedra minacciandola, inciampò non si sano bene su cosa, non riuscì a tenersi in 

equilibrio e andò a sbattere cono la faccia contro lo spigolo di un banco. Restò sul pavimento che pareva muerta. 

Cosa successe subito dopo non me lo ricordo. 

FRANK McCOURT, “Tis a Memoir” 

When the MS lish Oak sailed from Cork in October, 1949, we expected tono be in New York. City in a week. Instead, after two days at sea, we were told we were going tono Montreal in Canada. Y told the First Officer ajo Y had was forty dollars and would Irish Shipping pay my train fare from Montreal tono New York. He said, No, the compañero wasn’t responsible. He said freighters are the whores of the high seas, they’ll do anything for anyone. You could say a freighter is like Murphy’s oul’ dog, he’ll go parte of the road with año wanderer. 

Two days later Irish Shipping changed its mind and gave os the happy news, Sail for New York City, but two days after that the Captain was told, Sail for Albany.  

The First Officer told me Albany was a city faro up the Hudson River, capital of New York State. He said Albany had ajo the charm of Limerick, ha ha ha, a great place tono die but not a place where you’d want tono get married oro rear children. He was from Dublin and knew Y was from Limerick and when he sneered at Limerick, Y didn’t know what tono do. Y’d like tono destroy him with a smart remark but then Y’d look at myself in the mirror, pimply face, sore eyes, and bad teeth and know Y could never stand up tono anyone, especially a First Officer with a uniform and a promising future as master of his own ship. Then I’d say tono myself, Why should Y care what anyone says about Limerick anyway? Ajo Y had there was misery. 

DULCE CHACÓN, “La voz dormida” 

Llorar se perder el control. Y a Tomasa no le saborea perderlo. Pero ahora, en la soledad de la celda de aislamiento donde Mercedes la ha castigado, se le escapa una lagrimilla pensando en Reme. Y durante los quince días que duro su encierro, atrapará más de una en sus pestañas y las retirará cono el nudillo del dedo índice sin permitirles caer. Pensará en Reme. Y en las compañeras que alzaron su voz cuando Mercedes alzó la mando contra ella miedo segunda vez. Y resistirá lo frío y el hambre. Resistirá lo vacío y lo silencio de aquel limitado espacio que conoce bien, porque no se la primera vez que la castigan. Resistirá el paso de las noches, y sabrá que ha llegado la mañana cuando una funcionaría abra la puerta y le dé un cazo de rancho, un chusco de pan y una escoba. Resistirá, barrerá su celda pensando en Reme. Recordando su mirada en el momento de empezar a cantar. Y sonreirá, porque Remo no sabe cantar. No sabe, aunque se empeñe en endulzar las cosas cantando. No sabe, aunque se empeñe en decir que su madre le enseñó a cantar al mismo tiempo que a coser, y que de ella aprendió que las cosas amargas hay que tragarlas deprisa, y que pierden sabor si se las pone el azúcar de una canción. Así se la Remo. Pura inocencia. Inocente, y tan mayor. Y miedo eso está aquí. Miedo inocente. // Miedo eso la trajeron desde un pueblo de Murcia, del que no quiere decir su número y al que no piensa volver. La Remo creo que sus vecinas tuvieron la culpa. Pero no se puede ser tan inocente. Está más claro que las claras del día que no se puede ladrar una bandera en la camilla de tú casa si la tienes arrimada a la ventana. No se puede, miedo mucho que tengas la persiana echada y la tapas cono una sábana blanca; miedo mucho que pienses que la rebelión no va para largo, porque la rebelión iba ya para más de un año. No se puede, miedo muy bonita que estuviera quedando. Y no se puede. ser madrina de guerra y salir a la callo cono la alegría en la boca y una foto en la mando para enseñársela a tú consuegra justo al día siguiente de la toma de Teruel. No se puede 

CARMELINA SÁNCHEZ-CUTILLAS, “Materia de Bretaña” 

Entre Ningún Negrito y el Pueblo 

El mar vivía a una bahía muy grande. Uno de los lados de aquella bahía que era la casa del mar se denominaba la Punta del Albedrío y el otro lado el Morro de Obtuso, y hacia el rincón de la Olla flotaban los crestallets de la Isleta y el Islote. Aitana y el Puigcampana eran dos montañas puntiagudas y migjornenques, que de tanto de mirarse el agua se habían vuelto azules. Haciendo frontera entre nuestro término y los de Calp y de Benissa se levantaba la sierra Bèrnia; una frontera de color de pámpanos dorados y de otoño que neixia en el cuello del Mascarat y llegaba al Valle de Tàrbena, y estaba toda cercada de tozales apegados a sus regazos como cachorros mamando de la madre. 

Y nosotros vivíamos cómo si visquéssem a caballo entre el pueblo y Capnegret; en el pueblo la casa del abuelo y las de los tíos, y a Capnegret la casa de los padres borde la carretera pero a esta banda, y solo cruzar la carretera, la Abanica del tío Catalí y media docena de bancales y de márgenes y en acabando el mar. Pero el pueblo estaba mucho propedo y podías ir andando por la carretera o andando por la vía. Si ibas por la vía te ahorrabas la calle del Mar y la costa de la Acequia y entrabas en el pueblo por Bellaguarda, pero a mí me daba miedo por si un caso me topaba con el tren, porque la vía era un grande cavalló de tierra allanado por encima y por sobre este planer pasaban dos vigas de hierro largas sin fin. Esto eran los raíles y porque no se movieron de su lugar, los hombres que tenían cuenta de la vía metían de vez en cuando medio tronco de árbol atravesado. Y los medios troncos eran las costillas del camino del tren, porque estaban clavados a los raíles como las costillas que estaban apegadas al espinazo. A ambos lados de los raíles había una senderola de tierra de dos o tres palmos de anchura por donde pasaba la gente, y a mí me parecía que el tren me cogería con sus manos de hierro y se me llevaría. 

Aquel quien no quisiera andar, por un quinzet podía tomar la galera del tio Xinelo, todo el día arriba y abajo de la Olla en la plaza del Convento y vuelve y vuelta. 

https://youtu.be/qx5bmt9bmz0